เตือนใจคนมีคู่ คนเราจะมีเวลา อยู่ด้วยกันอีกสักกี่วัน

เช้าวันหนึ่ง ภรรยาบอกกับสามีว่า “วันนี้ ฉันจะกลับบ้านไปเยี่ยมแม่

คุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อยได้ไหม ฝนตกหนักแบบนี้ ไปรถโดยสารไม่สะดวกเลย”

สามีซึ่งหน้าตาบูดบึ้งมาตั้งแต่เช้า ไม่ตอบภรรยา แต่กลับกระชากเสียงถามกลับไปว่า

“เมื่อวานเธอซื้อเสื้อใหม่มาใช่ไหม เธอรับปากฉันแล้วนะ ว่าจะไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือย

เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ส่งลูกเรียน ค่าใช้จ่ายเยอะแยะ ทำไมไม่ช่วยกันประหยัด”

ภรรยาพูดออกมาเสียงเบา ๆ อย่างคนรู้สึกผิดว่า “ที่แท้คุณโกรธเรื่องนี้นี่เอง”

เธอก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบ ๆ แล้วบอกสามีว่า

“วันนี้มีรถโดยสารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว ฉันคงต้องรีบไปแล้วล่ะ คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้”

แล้วเธอก็เดินออกจากบ้านไป โดยที่สามีไม่สนใจเลย เพราะยังโกรธอยู่มาก

ประมาณครึ่งชั่วโมงผ่านไป สามีได้ยินเสียงเอะอะบนถนน จึงออกไปดู

เขาได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า “ฝนตกหนักน้ำเซาะตลิ่ง

จนสะพานเข้าเมืองขาด มีรถเมล์คันหนึ่ง ตกลงไปในน้ำด้วย”

สามีได้ยินดังนั้นก็ตกใจมาก เขารีบวิ่งไปที่แม่น้ำทันที

เมื่อไปถึง เขาเห็นรถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำ

เหลือเพียงซากเหล็ก สัมภาระ กระเป๋าต่าง ๆ

ของผู้โดยสารกระจัดกระจาย มีการหามร่าง ของผู้เสียชีวิต

คนแล้วคนเล่าขึ้นมาจากแม่น้ำ ชายหนุ่มเฝ้ามองหาภรรยา

แต่ก็ไม่พบ เขาเสียใจจนแทบสิ้นสติ เฝ้าถามหน่วยกู้ภัยที่ทำงานอยู่ว่า

“เห็นภรรยาผมบ้างไหม เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ”

ทุกคนส่ายหน้าบอกว่าไม่เห็น เวลาผ่านไปจนเกือบเย็น กู้ภัยหยุดการทำงาน

เพราะไม่มีผู้เสียชีวิตที่หาพบแล้ว จึงบอกชายหนุ่มว่า

“ตัดใจเถอะนะ ภรรยาของคุณคงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว”

เขาเดินกลับบ้าน เหมือนคนไร้วิญญาณ

ร้องไห้คร่ำครวญไปตลอดทาง ในใจของเขาเฝ้าแต่โทษตัวเองว่า

“ทำไมเราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ เราไปด่าเธอทำไม

ว่าใช้เงินฟุ่มเฟือย แค่เสื้อตัวเดียวมันจะราคาเท่าไหร่กัน”

แต่พอกลับถึงบ้าน เขาเห็นภรรยานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มีอาหารตั้งอยู่เต็มโต๊ะ

ในมือเธอมีเสื้อกันหนาวเก่า ๆ ตัวหนึ่ง ซึ่งเธอกำลัง เย็บซ่อมชายเสื้อที่รุ่ยอยู่

“คุณไปไหนมาคะ” ภรรยายังพูดไม่ทันจบ สามีก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น

“คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม วันนี้ฉันมัว

แต่เอาเสื้อไปคืนที่ร้าน เสียเวลาอ้อนวอนให้เขารับคืนตั้งนาน

ก็เลยไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อม

ก็พอใส่ได้อีกหลายปีนะคะ ฉันนี่แย่จริง ๆ ของเก่าก็มี จะไปซื้อของใหม่มาทำไม”

เรื่องบางเรื่อง เราโกรธจนลืมไปว่า มันไม่สำคัญ

เทียบเท่ากับ “ความสุข” ของคนที่เรารัก

คนเรามีเวลาในโลกนี้จำกัด เวลาที่ใช้ร่วมกันยิ่งจำกัด

อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ ก็อย่านำมาเป็นอารมณ์มากมายนักเลย

ขอบคุณ  b a n g p u n s a r a