ในซอยบ้านจะมีหมาตัวนึง มันคงไม่ค่อยชอบขี้ หน้าผมเท่าไหร่
ทุกครั้งที่ผมเดินผ่าน หน้าบ้านมัน มันจะเห่ากระโจน ใส่ประตูเหล็ก
อย่างบ้าคลั่งปาน กับ ว่าผมเคยไป ฆ่ า แม่มัน ต า ย เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอย
ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า ไม่กล้าไปกลัวหมา พ่อบอกผมว่า
ไม่ต้องกลัวหรอก..หมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุกวันๆ
ซักวันมันก็จะเชื่องเอง นับแต่วันนั้นผมเจียดเงิน 5 บาท
ซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ ผมกินสองลูก แบ่งหมา 2 ลูกทุกวัน
วันแรก ๆ มันแทบจะกระโดดกัด มือผมให้ได้
ถ้าไม่มีประตูเหล็ก ผมคงมือขาดไปแล้ว
วันเวลาผ่านไป ไม่นานมันไม่เห่า ผมอีกเลย
กระดิกหางรอผมทุกเย็น
วันหนึ่งเจ้าของบ้านปิด ประตูไม่สนิท
มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม หยอกเล่นกับผม
สนุกสนานตั้งแต่วันนั้น เราเป็นเพื่อนกัน
วิ่งเล่นกันมาโดยตลอด โตมาผมจึงนึก ถึงคำพ่อสอน..
หมาที่ว่าดุ ๆ เราหยิบยื่นไมตรี ให้มอบความเป็นมิตรให้
“ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง” แต่กับคนต่อ ให้เราดีแค่ไหน จริงใจแค่ไหน
เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน ก็ยังหักหลังเราได้
ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิต กับคนต่อให้เลี้ยงดี แค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ
“หมาที่ว่าดุ..ยังไม่น่ากลัว เท่าใจคน” อย่าดูถูกหมา…เพราะมันซื่อสัตย์ กว่าใครบางคน
บางคน…ก็ดีด้วยจริง ๆ บางคน…ก็ดีแค่ต่อหน้า
บางคน…ก็เอาเราไป นินทาบางคน…ก็คอยอิจฉาเรา
หน้าที่ของเรา ก็แค่รักษาคนดี ๆ ไว้ส่วนคนอื่น
ก็แค่ผ่านเข้ามาในชีวิตแค่เรา อย่าเสียความเป็น ตัวเราก็พอ
ไม่จำเป็นต้องฉลาด กับ เรื่องที่ควรแกล้งโง่
อาจเป็นทางเลือกที่ดี กว่าโลก ไม่ได้สอน ให้เราใจร้าย แต่โลกสอนเราใ ห้รู้จักระวังตัว
ขอบคุณ คิ ด ก ลั บ ด้ า น
