เรื่องนี้อ่านกี่ครั้งก็ชอบ..นิทานสอนใจ “ก้อนเมฆกับต้นไม้แก่”

ต้นไม้แก่ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย เมฆก้อนน้อย ตอบเพียงว่าน้ำฝนมีอยู่น้อย กลัวว่ามันคงจะไม่พอให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ

วันต่อมาเมฆก้อนน้อย ก็ยังคงบอกเช่นเดิม มันน้อยไป จึงไม่พร้อมที่จะให้เมฆก้อนน้อย

จึงเดินทาง และพยายามสะสมฝน เพื่อที่จะให้มันมากพอพอ ที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ

เมื่อมีปริมาณมากพอ เมฆน้อยจึงกลับมา แต่สิ่งที่พบข้างหน้า มีเพียงซากต้นไม้ ที่ยังเหลืออยู่

เมฆน้อยได้แต่ร้องไห้ แล้วถามว่าทำไม ? ความพยายามของฉัน ไม่มีค่าเลยเหรอ ?

ชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้ จึงได้แหงนหน้า..แล้วบอกเมฆน้อยไปว่า

การที่เราจะให้อะไร ? แก่ใครสักคนที่เรารัก มันไม่ต้องรอให้มากพอ

หรือรอความพร้อมอะไรหรอก ให้เท่าที่มี..ก็ทำให้คนรับ ชื่นหัวใจได้..

ความพยายามเป็นสิ่งที่ดี แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไข อย่าไปรอให้รวย ถึงจะทำอะไร

ให้คนที่เรารักอย่าไปรอให้พร้อม ถึงจะทำอะไรให้ คนที่เรารัก

เพราะคนที่เรารัก..อาจไม่มีเวลามากพอ ที่รอเราแล้วก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไป

เขาฝากบอกเธอไว้ว่า ถ้าเห็นเธอผ่านมา ให้บอกเธอว่า..เขารักเธอเมฆน้อยได้

แต่หลั่งน้ำตาออกมา เป็นเม็ดฝนอย่า งไม่ขาดสาย

ให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแตกใบ ให้ได้เห็นอีกต่อไป..ตลอดกาล

ทำ..ในสิ่งที่อยากจะทำทุกวันนี้ เรามีตึกสูงขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลง

เรามีบ้านใหญ่ขึ้ นแต่ครอบครัวเรา กลับเล็กลง เรามียาใหม่ ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง

เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียดมากขึ้น เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว

แต่เรากลับพบว่า.. แค่การข้ามถนนไปทักทาย เพื่อนบ้านกลับยากเย็น

เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว แต่แค่ห้วงในหัวใจ กลับไม่อาจสัมผัสถึง..

เรามีรายได้สูงขึ้น       แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลง เรามีอาหารดี ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพแย่ลง

ทุกวันนี้ ทุกบ้านมีคนหารายได้ ได้ถึง 2 คน แต่การหย่าร้างกลับ เพิ่มมากขึ้น

ดังนั้นจากนี้ไปขอให้พวกเราอย่าเก็บของดี ๆ ไว้โดยอ้างว่าเพื่อใช้โอกาสพิเศษ

เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิต อยู่คือโอกาส ที่พิเศษสุดแล้ว

จงแสวงหาการหยั่งรู้จงนั่ง ตรงระเบียงบ้าน เพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่

โดยไม่ใส่ใจกับความอยากจงใช้เวลากับครอบครัวเ พื่อนฝูงคนที่รัก ให้มากขึ้น

กินอาหาร ให้อร่อย.ไปเที่ยวในที่ที่อยากจะไป ชีวิตคือโซ่ห่วง ของนาที แห่งความสุข

ไม่ใช่เพียง แค่การอยู่ให้รอด เอาแก้วเจียระไน ที่มีอยู่มาใช้เสีย

น้ำหอมดี ๆ ที่ชอบจงหยิบมาใช้ เมื่ออยากจะใช้ เอาคำพูดที่ว่า “สักวันหนึ่ง”

ออกไปเสียจากพจนานุกรม บอกคนที่เรารักทุกคนว่า เรารักพวกเขาเหล่านั้น

แค่ไหน อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไร ก็ตาม..ที่ทำให้เรามีความสุข เพิ่มขึ้น

ทุกวัน..ทุก ชั่ ว โมง..ทุกนาทีมีความหมายเรา ไม่อาจรู้เลยว่าเมื่อไร ? มันจะสิ้นสุดลง

ขอบคุณ e – y h a n g w a