คุณแม่ชราคนหนึ่ง เดินเข้าไปหาหนังสือพิมพ์ ในห้องของลูกชาย เผอิญลูกชายกลับบ้านมาพอดี
ลูกชายหัวเสียมาจากการเจรจาการค้า การเจรจาครั้งนี้ไม่ประสบผลสำเร็จ
ลูกค้าไม่ยอมสั่งออร์เดอร์ตามเดิม จึงรู้สึกหงุดหงิดมาก เมื่อเห็นแม่กำลัง ควานหาอะไร
บนเตียงของเขา ความหงุดหงิดบวก กับ ความไม่พอใจ จึงตวาดออกไปว่า
“แม่! มาทำอะไรที่ห้องผม อย่ายุ่งของๆ ผมนะ ผมบอกแม่กี่ครั้งแล้ว ! ” แม่ของเขาหันมา อธิบายแก่ลูกชายว่า
“แม่หาหนังสือพิมพ์ ก็เลยนั่งบนเตียงของแกแป๊บเดียวเอง”
ลูกชายแสดงสีหน้า ไม่พอใจ เป็นอย่างยิ่ง ก่อนเดินออกจากห้อง แล้วกล่าวทิ้งท้ายว่า
“อยู่บ้านก็ไม่ทำอะไร ว่างมากหรือไง?” เที่ยงคืนของคืนนั้น แม่ชราผู้อาภัพได้สิ้นใจ
โดยที่ลูกชายยังไม่ทันได้ร่ำลาเลยสักคำ ท่านขงจื้อกล่าวไว้ว่า “การปรับสีหน้าให้เป็นปกติ คือกตัญญู”
เหตุใดการปรับสีหน้าให้เป็นปกติ คือความกตัญญู ก็เพราะการจะทำสีหน้าให้ปกติ เป็นเรื่องยาก
“กับข้าวอยู่ที่โต๊ะนะ กินไปเลยไม่ต้องรอ ห นู งานยุ่ง!”
“ของพวกนี้ราคาแพงนะ เวลาใช้ก็ประหยัดหน่อยนะแม่!”
“ดึกขนาดนี้จะมานั่งรอผมทำไม ผมโตแล้วนะ วันหลังไม่ต้องนะแม่ รู้ไปถึงไหนผมก็อายไปถึงนั่น!”
เรางานยุ่งถึงขนาดนั่งกินข้าวกับพ่อแม่ได้ได้เลยหรือ?
หากของที่ซื้อมาในราคาแพงนั้น เราเอาไปให้เจ้านาย เราจะกล้าพูดแบบนี้ไหม?
ความห่วงหาอาทรที่พ่อแม่มีต่อลูก มันไม่เคยจางหายไปจากใจ ขอบคุณท่าน
เมื่อเห็นท่านนั่งรอคุณกลับบ้าน เหมือนตอนขอบคุณเพื่อนๆ ที่นั่งรอ เวลาคุณไป
งานเลี้ยงสาย คุณทำกับคนอื่นได้ แต่กับพ่อแม่ คุณทำไม่ได้เลยหรือ ?
ท่านบรมครูขงจื้อจึงกล่าวไว้ว่า “ยามท่านอยู่ เลี้ยงดูด้วยความเคารพ ยามปรนนิบัติ ให้ความสุขสบาย
ยามท่านป่วย ให้การดูแลเอาใจใส่ หากวันหนึ่งท่านจากไป ให้ความอาลัย
อย่างสุดซึ้ง ยามบูชาเซ่นไหว้ ให้ความสำรวม”
ได้โปรดระลึกว่า… วันหนึ่งเราทุกคนก็ต้องแก่ เพียงแต่พ่อแม่แก่ก่อนเรา
สิ่งที่เราควรมีก็คือ ความเข้าใจ และปฏิบัติต่อท่าน เหมือนที่เราอยากได้จากลูกหลานในอนาคต
เราจึงมีความเพียรในการดูแล ไม่ปรักปรำพร่ำบ่น ยามท่านอยู่ ดูแลเอาใจใส่ท่านเพิ่มอีกสักนิด
เพราะเวลาของเรานับกันเป็นปี แต่เวลาของท่านอาจนับเป็นวันแล้วก็ได้…
ขอบคุณ นุ ส น ธิ์ บุ ค ส์
