เรื่องที่ 1 – สมหวัง ไม่ชอบกินไข่
ทุกครั้งที่ได้ไข่มาก็เลยให้สมนึกกินแรก ๆ สมนึกก็รู้สึกขอบคุณสมหวัง แต่นาน ๆ เข้าสมนึก ก็เคยชิน
เมื่อเกิดความเคยชินก็เหมือนกับ เป็นหน้าที่ ที่สมหวัง ต้องทำจนน มาวันหนึ่ง…
สมหวังเอาไข่ให้สมชายสมนึก ก็อารมณ์เสีย โดยลืมไปว่า…ไข่นี้ เป็นของสมหวัง
สมหวังจะให้ใครก็ได้ สมนึกจึงทะเลาะ กับ สมหวัง เพราะเรื่องนี้แล้ว ก็เลิกคบกัน
เรื่องที่ 2 – ฤดูร้อนร้อนมาก
เพื่อน ๆ หลายคนไป เดินเล่นกัน ไปถึงแม่น้ำก็เอาขา ไปแช่น้ำกันปรากฏว่า… รองเท้า ของสมศรีลอยตามน้ำไป
ระหว่างทางเดินกลับบ้านพื้นถนนร้อนมาก และต้องเดินไกล สมศรีจึงขอให้เพื่อน ๆ ช่วย
แต่ทุกคนมีรองเท้า แค่คู่เดียว (สมศรี ไม่สบอารมณ์) เพราะเธอชอบขอให้คนอื่น ช่วยเสมอ
และแค่ทำเป็นงอน ก็จะมีคนยื่น มือเข้าช่ว ยแต่ครั้งนี้ไม่ ? เธอจึงคิดว่า..เพื่อน ๆ ทุกคนใช้ไม่ได้
ไม่ยอมช่วยเหลือ แล้วก็มีสมปองเอารองเท้าตัวเอง ให้สมศรี ใส่ยอมทนเท้าร้อน เดินต่อ
สมศรีขอบคุณสมปอง สมปอง บอกสมศรีว่า… “เธอต้องจำไว้ว่า…ไม่มีใคร มีหน้าที่ ต้องช่วยเธอ
ที่ช่วยเธอเพราะเป็นเพื่อนกัน ไม่ช่วยก็ไม่ผิด” สมศรีจำคำพูดของสมปอง ต่อแต่นี้ไป
สมศรี ก็ให้ความช่วยเหลือ เพื่อน ๆ เป็นและด้วยความเต็มใจ หลายครั้ง เรามักจะหวัง ให้คนอื่น ดีต่อเรา
ตอนแรก เราก็ซาบซึ้ง แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราก็เคยชิน เคยชินกับที่คนอื่น
ดีต่อเราเหมือนเ ป็นหน้าที่ ที่เขาต้องดีต่อเราเมื่อวันหนึ่ง ไม่ดีต่อเราเรา ก็โมโห ความจริง
ไม่ใช่ ว่าคนอื่นไม่ดี ต่อเราแล้ว แต่เป็นเพราะเราเรียก ร้องมากขึ้น
เคยชิน กับการรับ ก็เลยลืมบุญคุณเลิกซาบซึ้ง ลืมขอบคุณ
เรื่องที่3–แ พ ะ ตัวหนึ่งเจอห ม า ป่ า
หมาป่ า จะกินแพะแพะจึงสู้ใช้เขาสู้กับหมาป่าและก็ตะโกนขอให้เพื่อนๆช่วย
วัวมองมาเห็นเป็นหมาป่าก็วิ่งหนีไป ม้ามองมาเห็นเป็นหมา ป่ า ก็วิ่งหนีไปอีกตัว
ลๅเห็ นเป็นหมๅป่ๅ ก็เดินหนีไป อย่ๅงเงียบๆ หมูผ่ๅนมาเห็น เป็นหมๅป่ๅ ก็หๅยตัวไป
กระต่ๅยได้ยินวิ่งหนีแซง เพื่อน ๆไปทุกตัว หมาได้ยินรีบวิ่ง เข้ามา จะสู้กับหมาป่า!!
หมาป่ๅเห็นมีหมา มาช่วยจึง วิ่งหนีไปแพะรอดต ๅ ย กลับมาถึงบ้าน เพื่อนๆมาทุกตัว
วัวบอก…“ทำไมไม่บอกข้าจะใช้เขาของข้ๅแ ท ง ทะลุท้องมัน”
ม้า..“ทำไมไม่บอกข้าจะใช้เกือก ของข้ๅกระทืบมัน”
ลา…“ทำไมไม่บอกข้าจะร้องเสียงดัง ๆ ให้หมาป่ๅตกใจตๅย”
หมู…“ทำไมไม่บอกข้า จะใช้ปากของข้ๅพุ่งชน ให้มันตกเขาไป”
กระต่ า ย …“ทำไมไม่บอกข้า วิ่งเร็ว ข้าจะไป ส่งข่าวข อความช่วยเหลือ”
ในการพูดคุยกันอย่ๅงเมๅมัน ขๅดอยู่ตัว เดียวคือ “หมๅ”
มิตรภาพที่แท้จริง ไม่ใช่ดูที่คำพูด ที่แสนหวาน แต่เป็นมือที่ยื่นให้ตอนคับขัน
พวกที่อยู่ล้อมหน้าล้อมหลัง คุณทำให้คุณรู้สึกดี อาจจะไม่ใช่ เพื่อนแท้ของคุณ
แต่กับเขาที่ดูเหมือนห่างไกล แต่ใส่ใจคุณตลอดเวลา ตอนคุณมี“ความสุข”ไม่ไปสมทบ
แต่ตอนคุณต้องการช่วยเหลือจะทำ เพื่อคุณอย่ๅงเงียบ ๆ
และเป็นห่วงใส่ใจคุณนั่น เป็น“เพื่อนแท้” ของคุณ…
ขอบคุณ f o r w a r d L in e
